Bu Aralar-3.5.2018

Bu aralar çok zor, Kemal'in 6 günlük tatili, Eylül'ün 2 yaş sendromu ,  yalnızlık , özlem beni çıldırtma noktasına getirdi. Bu aralar ben yapamıyorum ne olacaksa olsun dediğim bi ara , hiçbir şeyi beceremedim başaramadım dediğim bi ara, bu kadar zorlanmak iyi değil ya akıl ya da ruh sağlığımı kaybedersem diye çok düşünüğüm bi ara, kendimi çaresiz hissettiğim bir ara , bana hiç kimse yardım edemez diye düşündüğüm bir ara, herşey gitgide daha da zorlaşacak diye düşündüğüm bir ara.

Kemal sürekli babasına resimler yapıyor, üzerine baba seni özledim yazıyorum. Biliyorum bu hırçınlıklar onun özlem ve üzüntüyle başetme yöntemi. Ama beni çok zorluyor. 

Eylül gerek 2 yaş sendromu gerek se abisinin eğitmenliğinde feci birşey, tutturuyor, vuruyor,ağlıyor,parkta başkasının oyuncaklarını alıp vermiyor, arkasına bakmadan kaçıyor vs.

Kemal'de bir bireyselleşme çabası, başını alıp gitmeler, sen git ben gelirim vs. üstüne tuz biber...

Niye sürekli sümüklü bu çoçuklar diye KBB'ye götürdüm onları, iyicene bakıldı. Sonuç alerji, bu iyi mi kötü mü bilemiyorum, bu durum bende ki kontrol hissini tetikliyor bu bir gerçek.

2 gün sonra 5 günlük hattuşa'ya gidiyoruz tekrar. Bu halde iyi mi ediyorum kötü mü bilemiyorum. 

Ben de normal ve şağlıklı düşünemiyorum farkındayım, bir yerlere gitseler hemen özlüyorum gelsinler istiyorum. Hep benimleyken de bunalıyorum. İşleri zorlaştırdığımın farkındayım ben de...

Bakalım Mehmet bi gelsin de onunda bi 15 gün alışma süreci olur, sonra duruluruz sanırım.

Çok şükür Allah'ım , herşeye çok şükür...